Predstava "U traganju za bojom kestena" na sceni zagrebačkog Teatra ITD

Drugi mogući nivo čitanja predstave jeste referisanje na važnu književnicu XX stoljeća Sylviu Plath. Iako je zasnovana na njenom liku, predstava taj osnov prevazilazi omogućavajući čak i publici koja njen lik, život i djelo ne poznaje, praćenje predstave, zato što ovaj metatekst nije postavljen u prvi plan. Sličan postupak prisutan je u romanu „Ime ruže“ Umberta Eca, gdje se bez poznavanja metateksta i hipoteze o postojanju drugog dijela Aristotelove „Poetike“ tekst može pratiti i interpretirati. Dakle, predstava na scenu dovodi ovu pjesnikinju, ali na vrlo suptilan, nepretenciozan, harmoničan način oživljavajući je kroz njene stihove, dajući upravo njenoj poeziji prostor u kojem će se scenski ostvariti i tako prizvati u sjećanje svoju autoricu.

Treći nivo na kojem je predstava ostvarena jeste fenomen fascinacije jednog autora drugim, što nas dovodi i do slijedećeg nivoa, a to je upravo pitanje položaja i uloge Autora. Vrlo je značajno postavljanje na scenu ove predstave u kontekstu današnjice i postmodernog (možda čak i post postmodernog) društva, gdje je smrt Autora već odavno ustaljeni princip. Moguće je čak povući paralelu između smrti Autora, u metaforičkom smislu, sa doslovnim zbivanjem na sceni, gdje glumica koja igra ne samu Sylviu, nego njenu poeziju, biva mrtva. S druge strane, glumac koji igra Autora ostaje živ odvajajući se na samom kraju od mrtve poezije negirajući svoju vezanost za nju.

Korelacija i korespondencija dvoje glumaca je značajan element koji vrlo efektno i dobro funkcioniše na sceni. Ova predstava propituje ono što glumačka umjetnost jeste i što može biti, eksperimentišući glumcem dajući mu jednu vrlo apstraktnu ulogu – poeziju samu. Tražeći adekvatan način donošenja poezije na scenu, glumica nužno operira temeljnim elementom glume, dakle pokretom, koji je energičan, hrabar, kontrolisan i potpuno osviješten. U nekoliko situacija, njihov partnerski odnos i dobra koordinacija posebno dolaze do izražaja, ističući značaj i izražajne mogućnosti ovako minimalistički postavljene scene. Jedna od tih  situacija jeste scena sa ogledalom i suočavanje sa samim sobom, u kojoj glumica predstavlja odraz glumca, izlažeći neočekivano ispod stola suprotstavljujući mu se. Još jedna dobro iskorištena jeste scena u kojoj traka oko glave postaje pupčana vrpca, a umjesto bebe rađa se knjiga. Nevažno je da li je ova minimalistički postavljena scena nastala kao rezultat nužnosti unutarnje logike same predstave, ili pak darovitosti režisera ili dramaturga, ali u oba slučaja to je legitiman postupak i evidentno je da se ovakva postavka scene odlično uklapa sa jednim ovako kompleksnim tekstom. Na sceni je prikazan proces nastanka umjetničkog djela, ali i mukotrpan, zastrašujuće težak i iscrpljujući rad koji tom nastanku predstoji. Glumac koji tumači autora beskrajno mnogo puta iznova razbija strah od bijelog papira, suočava se sa nedostatkom inspiracije, tražeći uporno jednu pravu riječ koja mu konstantno izmiće čineći ga nespokojnim, nemirnim, konstantnim tragaocem.

Pjesnikinja je posmatrana kroz prizmu vlastite bolesti, manične depresije i bipolarnog poremećaja, što nužno uvodi i pitanje odnosa normalnog nasuprot ludom. Na sceni je prikazano i konstantno dominira ovo psihodelično, šizofreno stanje, ali je to ne čini nečitljivom i nejasnom.